DE ZIEL VAN EEN HOND

De ziel…. typisch zo’n begrip wat je niet vast kunt pakken of in een vormpje kunt gieten. We weten allemaal dat we een ziel hebben, dat ieder levend individu een ziel heeft, maar in vergelijking met ons fysieke lichaam, blijft de ziel ongrijpbaar.

Ons fysieke lichaam kunnen we zien, voelen, aanraken en vooral ook ervaren. We ervaren de pijn als we onze teen stoten, we ervaren honger als gevoel, we ervaren vele verschillende dingen door onze zintuigen. Voor de hond is dit niet anders. Hoe leg je iets uit, wat je met het blote oog niet kunt zien? Iets wat visueel niet waarneembaar is, maar zo essentieel is?

De ziel, en met name de ziel van honden of dieren in het algemeen, is een onderwerp waar je nauwelijks iets over leest. Toch heeft ieder wezen een ziel. De ziel is wat ons drijft, waar onze intrinsieke motivatie vandaan komt, zelfs al voordat we überhaupt geboren zijn in dit huidige fysieke lichaam. De ziel is er eerder dan het lichaam, sterker nog, de ziel kiest het fysieke lichaam waar het een nieuw leven in wil leven, waar het opnieuw in wil incarneren, en zelfs op welke plek op aarde.

De ziel heeft maar 1 doel

Elke ziel is ooit ontsprongen uit de oerbron. Hoe dat precies is gegaan kan niemand exact in details uitleggen of begrijpen, althans niet met ons menselijke brein, het gaat verder dan wij kunnen bevatten. De ziel leeft vervolgens vele duizenden levens voordat het weer samensmelt met de oerbron en er voor kiest niet meer te incarneren op aarde. Al deze levens worden geleefd met eigenlijk maar 1 doel: leren, ontwikkelen en ervaren.

Elke ziel op aarde heeft iets unieks toe te voegen aan het grotere geheel. Elke ziel, of beter gezegd elk bezield wezen, wordt vanuit de kosmos gestimuleerd om zijn unieke talent te onderzoeken in de omgeving waarin hij leeft, om vervolgens door vallen en opstaan ~ leren en ervaren ~ zijn talent te verfijnen. De drang van iedere ziel om zich te ontwikkelen is daarom enorm groot. Dit geldt voor zowel mensen en dieren, voor ieder bezield wezen in feite.

Door reïncarnatie krijgt de ziel de kans om in verschillende lichamen, op verschillende plekken en in verschillende omstandigheden alles te ontdekken en ervaren wat de kosmos maar te bieden heeft. Meestal zijn we andere levens, en de kennis die we in eerdere levens hebben opgedaan, vergeten, zodra we geboren worden. Al zijn er ook gevallen van mensen, meestal kinderen, die tot in details herinneringen uit vorige levens kunnen benoemen. Zie hier een filmpje van zo iemand.

De onsterfelijkheid van de ziel

Terug naar ons fysieke lichaam, die je het beste als het voertuig van de ziel kunt beschouwen. Zo lang als we leven is ons lichaam het voertuig en kunnen we via ons lichaam de ervaringen opdoen waar het de ziel om te doen is. Ons fysieke lichaam houdt op te bestaan als we dood gaan. Het lichaam vergaat, wordt begraven of gecremeerd en ontbindt.

De ziel echter, blijft ook na onze fysieke dood bestaan ~ en was er al voordat we dit leven startten. De ziel kan er voor kiezen om een tijdje tot rust te komen of direct weer opnieuw te incarneren. Dit is afhankelijk van wat er bijvoorbeeld in het laatste leven is gebeurd. Is een lichaam van een ziel op een traumatische manier overleden, dan wordt er vaak een periode van rust ingelast na de fysieke dood. Is het lichaam van een ziel vredig en in aanwezigheid van liefde overleden, dan zou zij ervoor kunnen kiezen direct weer opnieuw te incarneren.

De keuze om opnieuw te incarneren hangt van vele factoren af, met de ontwikkeling van de ziel altijd als leidraad. In ieder geval is de ziel onsterfelijk en keert zij steeds terug in een nieuw lichaam totdat het volledige leerproces is voltooid.

Oost, West, thuis best?

In ons Westerse denken zijn we voornamelijk gericht op het fysieke, het tastbare. De wetenschap doet alleen uitspraken over dingen die bewezen kunnen worden, waardoor er een zeer groot en essentieel onderdeel van het leven buiten beschouwing wordt gelaten. De wetenschap kan namelijk niets met ‘de ziel’. De wetenschap kan het niet ‘meten’ en dus ook niet ‘weten’.

In de Oosterse denkwijzen komt veel meer het energetische aan bod, de aura’s, de energiebanen, de chakra’s, meridianen en hun verbinding met de organen in het lichaam en ga zo maar door. De Oosterse denkwijzen hanteren meer een samenhang tussen lichaam en geest, en de onderlinge balans.

Welke denkwijze je ook neemt, ze zijn bedacht door de mens. De waarheid ligt ergens waar wij met ons brein nog ver van af staan en gaat veel verder dan wij kunnen bevatten. In feite zijn we als ziel verbonden met alles om ons heen, het zichtbare en het onzichtbare en streeft het ten alle tijden naar balans.

In contact staan met je ziel

Honden staan meer in contact met hun ziel dan hun menselijke begeleiders. Dieren in het algemeen overigens. Desondanks worden onze honden tegenwoordig uitgedaagd in deze tijd van samenleven met mensen. Ze zijn nog niet uit de baarmoeder of ze worden al geconditioneerd door de mens. En vervolgens wordt er de rest van hun leven van alles van ze verwacht. Daarover zo meer…

Wij mensen worden vanaf dat we klein zijn beïnvloed door onze ouders, de omgeving waarin we wonen, onze cultuur, onze opvoeding en alle verwachtingen vanuit de maatschappij. Dit zorgt ervoor dat onze ziel meestal niet volledig tot haar recht kan komen of pas op latere leeftijd, als we zelf de mogelijkheid hebben ons leven in te richten en door vallen en opstaan wijzer zijn geworden.

De meeste mensen op aarde zijn ver verwijderd van (het contact met) hun ziel, ze zitten vast in de ratrace, doen werk waar ze niet blij van worden, worden voortdurend blootgesteld aan stress, en worden geleefd door wat de maatschappij van ze vraagt. In 2007 slikten meer dan een miljoen Nederlanders antidepressiva, een middel waardoor de stem van de ziel volledig wordt onderdrukt. Sinds 2007 is dat aantal gestegen met 6% per jaar! *

Al deze mensen staan niet (volledig) in contact met hun ziel en zijn zich daar ook niet van bewust. Daar tegenover staan de mensen die hun passie leven, die vol energie elke dag beginnen, positief in het leven staan en leven vanuit hun intuïtie. Helaas zijn deze mensen in de minderheid, de mensen die echt hun zielsmissie leven. De rest schommelt een beetje tussen die twee groepen in.

Je intuïtie als raadgever

Intuïtie is in feite de stem van je ziel. In contact staan met jezelf betekent dat je in contact staat met je ziel en dat je intuïtie de ruimte krijgt om zich te laten horen. Het betekent dat je je onderbuikgevoel vertrouwd en van daaruit beslissingen neemt. En dat je vol zelfvertrouwen je leven leeft, dat je vaart op de impulsen die vanuit je intuïtie ontstaan. Dat is dus heel iets anders dan varen op alle ideeën die uit ons hoofd voortkomen, die ons zijn opgelegd of waarin we zijn geconditioneerd.

Het hoofd is voornamelijk ego, iets waar honden geen last van hebben en waardoor zij per definitie al makkelijker in contact staan met zichzelf en dus hun ziel. De kunst voor mensen is om het ego (het hoofd, het denken) en de stem van de ziel (het gevoel, de intuïtie) in contact met elkaar te brengen en vooral ook in balans, om van daaruit beslissingen te gaan maken en te gaan leven.

Mogen honden zichzelf zijn?

Honden staan van zichzelf al vele malen meer in contact met hun ziel, simpelweg omdat het ego ontbreekt en omdat honden gewoon ZIJN. Honden maken zich niet druk over de dag van morgen of over volgende week. Honden zijn altijd in het moment, het hier en nu en volgen hun impulsen die ze op DIT moment voelen. Ze bewegen op basis van krachten, energieën, ervaringen uit het heden en verleden en ook nog eens op basis van hun rasspecifieke eigenschappen (instinct).

Los van het feit dat honden van nature in het hier & nu leven, worden zij blootgesteld aan de verwachtingen van, en geconditioneerd door, mensen. Er worden dingen van ze verwacht die niet altijd bij hun ware natuur horen, een Kangal die bijvoorbeeld op een flatje 3 hoog wordt gehouden en niet zijn natuurlijke gedrag kan inzetten of een waakhond die niet mag waken en daarvoor gestraft wordt.

Een voorwaarde om in contact te kunnen staan met je ziel is dat je jezelf mag en kan zijn. Dat er in je basisbehoeften wordt voorzien als veiligheid, liefde, voedsel, beweging, sociaal contact en in het geval van honden het gedrag wat normaal is voor het type hond. Honden die hierin niet worden gezien, worden gestraft of zelfs mishandeld, kunnen het contact met hun ziel verliezen en als depressieve honden door het leven gaan (of vele andere (gedrags)problemen ontwikkelen).

Zonder tussenkomst van de mens kunnen honden prima zichzelf zijn maar door alle verwachtingen of juist tekortkomingen vanuit wat mensen hun honden bieden, kunnen honden zichzelf volledig verliezen. Vooral als er niet aan de basisbehoeften van een hond kan worden voldaan, omdat we een type hond hebben die niet bij onze leefstijl past, waar we te weinig tijd aan besteden, die we niet begrijpen of simpelweg door het gebrek aan kennis.

Onze hond als leermeester

Honden zijn niet voor niets in ons leven, er is eigenlijk zelden sprake van toeval. Het ligt allemaal al vast in een veel groter kosmisch plan. Met als doel voor ieder individu; ontwikkelen. Elkaar daarbij helpen staat aan de basis, ook al gebeurt dat veelal op onbewust niveau.

Wij mensen kunnen een hoop leren van onze honden, vooral het ZIJN en het leven in het hier en nu, de dingen nemen zoals ze zijn. Ons ego is niet altijd onze juiste leidraad, aangezien het ego hele andere belangen hanteert dan onze ziel. Het gaat te ver om hier dieper op in te gaan maar daar zijn genoeg boeken over geschreven.

Op veel vlakken zijn honden een voorbeeld voor ons, ze doen alleen waar ze goed in zijn, ze doen alleen waar ze blij van worden, tenzij ze onder dwang of door middel van conditionering ergens toe worden aangezet. Maar van nature zouden ze nooit iets doen wat evolutionair gezien geen nut heeft. Nut voor voortplanting, nut voor overleving, nut om iets te bereiken.

Oude ziel

Je hebt vast wel eens van de term ‘oude ziel’ gehoord. Nu je weet dat er sprake is van vele duizenden levens bij iedere ziel, snap je ook dat een oude ziel al vele levens heeft geleefd. Misschien wel zoveel levens dat het leerproces of de zielsontwikkeling bijna voltooid is. Het verschil tussen een oude en jonge ziel merk je op aan de hand van het bewustzijn van de hond. Maar je kunt dit alleen opmerken als je zelf ook een oude ziel bent, en ook dit, de manier waarop je dit kunt opmerken, is weer ongrijpbaar of ontastbaar. Het is niet met woorden uit te leggen. Het is iets wat je voelt en ervaart.

Taka, mijn vorige hond, is een typisch voorbeeld van een oude ziel. Soms zei ik wel eens tegen hem: “Je bent net een mens maar dan in een hondenlijf.” De diepgang die ik met hem ervoer, de dingen die hij begreep, gaan voorbij de woorden. Het is niet uit te leggen.

Een hoog bewustzijn, of een oude ziel, heeft niets te maken met de huidige aardse leeftijd in dit leven, een pup wordt namelijk al geboren als een oude ziel (als het een oude ziel is). Ook niet met de kunstjes die een hond kan of met zijn intelligentie. Alles wat geconditioneerd is heeft per definitie niets met de ziel te maken, dat is namelijk aangeleerd.

De ziel IS. De ziel kan je niet conditioneren, de ziel ervaart en is getuige van. De ziel heeft een veel hogere wijsheid dan welk geconditioneerd gedrag dan ook. De ziel gaat voorbij aan uiterlijkheden, aan vorm (Teckel of Husky, groot of klein), aan gedrag, aan leeftijd en gebruikt slechts dit lichaam om zich te kunnen ontwikkelen.

Kan jij voorbij de uiterlijkheden naar de ziel van je hond kijken? En wat zie je dan? Is het gedrag wat je op een bepaalde manier interpreteert? Is het de blik in de ogen die je iets vertellen? Is het de energie die je voelt? Wat is het?

Honden gaan zien voor wie ze zijn

In een tijd waarin gedragsproblemen en ziekte- verschijnselen aan de orde van de dag zijn, en waarin honden op vele vlakken worden blootgesteld aan stress (door de drukte in onze maatschappij, straling, sporten, teveel alleen zijn, gebrek aan kennis, niet passende leefstijl, slechte onnatuurlijke voeding, etc) wordt het tijd dat we honden gaan zien voor wie ze zijn, in zijn geheel.

Met alle onderdelen die bijdragen aan wie ze vandaag de dag zijn, met hun fysieke lichaam, etherische lichaam, emotionele lichaam, hun gedrag, wellicht trauma’s uit dit of vorige levens en uiteraard de ziel.

Het vraagt van ons om eerlijk naar onszelf te kijken. Hebben we de hond om onze eigen wensen te vervullen? Of mag de hond werkelijk zijn wie hij is en passen we ons leven daarop aan? Zijn we in staat om de hond werkelijk te zien, als ziel? Zijn we in staat om te zien dat onze hond wellicht wel een oudere ziel is dan wijzelf zijn? Dragen wij, als mens, bij aan de ontwikkeling van onze hond? Of beperken we juist zijn ontwikkeling door onze verwachtingen en eisen?

Dat de hond bijdraagt aan onze ontwikkeling als mens, is een feit. We ervaren de liefde, de geborgenheid, het zorgen voor, de hond is in de meeste gevallen een maatje voor het leven. Daarnaast kan onze hond als geen ander een confronterende spiegel zijn, met een wijsheid waar wij mensen nog een puntje aan kunnen zuigen.

* Bron: Trimbos instituut