De cirkel is rond…

Het verhaal van Taka dient eerst verteld te worden, want zonder hem had True Nature Trails niet bestaan.

Het is begin maart 2015 als er op een afgelegen stationnetje ergens in midden Roemenië 4 pups worden geboren uit een herderachtige teef en een bloedmooie vader. Twee kortharige pups en twee fluffy pups. Niet veel later worden er twee van de vier pups vergiftigd en dood gevonden. Van de overige twee wordt één pup meegenomen door een Nederlandse vrouw die opkomt voor zwerfhonden, ze krijgt de naam Tjoekie. Het fluffy reutje dat over blijft, wordt regelmatig door haar gevoerd maar altijd blijft hij op een armlengte afstand. Wel blij om haar te zien maar toch met achterdocht. Hij krijgt de naam Taka. Taka betekent bij de Lakota indianen ‘wolf’.

Moeders krijgt de naam Trijntje, en Trijntje en Tjoekie hebben het geluk naar Nederland te mogen verhuizen en krijgen een nieuw thuis. De vader en Taka leven samen voort in vrijheid in de buurt van het stationnetje.

In het voorjaar van 2015 heb ik een fotoshoot met Tjoekie, dat is het moment dat Tjoekie in mijn leven komt, een hondje dat direct mijn hart steelt door haar aparte uitstraling. Het is een mooi herderachtig hondje met ronde oortjes waarvan er 1 rechtop staat en 1 hangt. Hoe kan ik op dit moment weten dat er een jaar later zo’n sterke link met dit hondje ontstaat?

In de maanden erna heb ik steeds meer contact met de vrouw die in Roemenië voor de straathonden zorgt. We kennen elkaar al jaren vanuit de tijd dat ik Sjors & Sjimmie (mijn vorige honden) nog had. Op Facebook volgen we elkaars levens, door foto’s die ze plaatst raak ik steeds enthousiaster over de schoonheid van Roemenië. Als ik reageer op een foto van het platteland leidt dit uiteindelijk tot een uitnodiging. Blij verrast ben ik als we afspreken dat ik naar haar toe ga in Roemenië. De planning is eind 2015 maar het komt er niet van, het lot beslist anders. Dan wordt het maart 2016 maar ook dit keer gaat het niet door vanwege omstandigheden. In april 2016 is het dan zover.

Een avontuurlijke week vol met hondenleed en plezier gaat van start. We gaan op visite bij mensen die bij het stationnetje wonen en ’toevallig’ vergeet mijn gastvrouw haar fototoestel als we hier vertrekken. De hele dag zijn we op pad en aan het einde van de dag gaan we terug om haar camera op te halen. En dat blijkt niet voor niets, zoals alles niet voor niets is in het leven. Er staan twee mannen buiten het gebouw en 1 ervan begint over een hond die hij op een boerderij heeft zitten als waakhond. De hond zit aan een ketting en heeft als taak de boerderij te bewaken.

De man stapt onze auto in en gaat op de achterbank zitten, we rijden naar de boerderij. Eerst passeren we een andere waakhond met luid geblaf die als een hoopje ellende in elkaar duikt van de angst. De arme ziel. De man is trots op zijn ‘goede’ waakhond. Dat angst de oorzaak is van zijn geblaf gaat ver buiten het bewustzijn van deze man. Als we de hoek omkomen van een stal zit daar inderdaad Taka, onzeker, timide, oortjes naar beneden en niet wetende wat hij met deze situatie aan moet, stil. Heel erg stil, in afwachting van wat er komen gaat.

Waakhond? Is dit een waakhond? Met een hoog stemmetje vraag ik zijn aandacht en zie ik dat hij open staat voor contact, hij wil graag maar durft niet. Hij neigt erg naar de man voor veiligheid. Het is duidelijk dat hij geen Roemeen is die, zoals velen wel doen, een hond in elkaar timmert. Taka ziet er fysiek dan ook goed uit en zoekt echt contact met de man die hem ook aait. De man smeekt bijna of we hem mee willen nemen maar op dit moment zien we geen kans om hier op in te gaan. Er zitten immers al 9 honden in de tuin en Taka is een ongecastreerde reu, dat risico is te groot. En dan? Waar moet hij naar toe? Als we voorstellen dat de man hem dan vrij moet laten wil hij daar niks van weten. Loslaten is geen optie voor hem. Waarom? Dat zullen we nooit begrijpen.

Onze hersenen maken overuren vanaf dat moment, wat moeten we met Taka? Waar kunnen we hem heenbrengen zodat hij veilig is? We zeggen tegen de man dat we er over na gaan denken en nemen afscheid. Mijn gastvrouw is in ieder geval dolgelukkig dat ze eindelijk weet waar Taka is.

Er gaan een paar dagen over heen als we besluiten Taka daar weg te halen. Het voelt als een spannende actie als we die boerderij oplopen, de man is er niet. Taka is net als de eerste keer stil en timide maar hij kwispelt wel. Spontaan besluit ik om alles op film te zetten. Ik ga naast hem zitten op de grond en besef dat ik uiterst zorgvuldig te werk moet gaan om hem met zo min mogelijk stress te bevrijden van die halsband. We gaan 10 emotionele minuten in waarbij blijkt dat de brede leren halsband die hij om heeft is vastgemaakt met ijzerdraad. Taka lijkt te weten dat ik goede bedoelingen heb, het valt niet mee om het ijzerdraad los te krijgen zonder tang maar hij laat het allemaal toe. Ik laat mijn tranen de volle loop, ontroerd door zijn vertrouwen in mij. Zijn nieuwe zacht fluwelen halsband bedruppel ik met de essentiële olie Peace&Calming. Dit zal hem helpen om te ontspannen.

Hij laat volop kalmeringssignalen zien met zijn hondentaal en ik doe mijn best om op mijn menselijke manier ook zijn taal te spreken, ik kijk hem zo min mogelijk aan en vermijd een confrontatie face to face. Mijn ogen zijn veelal dicht als mijn gezicht naar hem is gericht en ik vertrouw hem blind. Zijn energie is zacht. Als hij uiteindelijk los is lopen we dolblij naar de auto.

Taka is verward door zijn vrijheid en het feit dat hij onder dat afdak vandaan kan lopen. Direct moet hij plassen en komt er een waterval uit die minutenlang blijft stromen, gevolgd door meerdere poepsessies, alle stress wordt ontladen nu het veilig is. De weg naar ‘huis’ is spannend en vergt nog de nodige uitdaging met een hond die nog nooit in een auto heeft gezeten maar het lukt ons met een hoop geduld en vooral zonder dwang.

Er volgt een avond in de tuin van mijn gastvrouw waarbij hij zich enorm snel lijkt aan te passen en uit zichzelf naar me toe komt. Het raakt me diep hoe hij me vertrouwt. Als we de andere honden er om en om bij laten om te kijken hoe hij met andere honden is blijkt zijn lichaamstaal zeer sociaal te zijn. Mijn hart gaat steeds meer open naar hem en stiekem begin ik te fantaseren over een nieuw thuis voor hem in Nederland, misschien wel bij mij? Maar ik heb een druk leven, past het wel? Ben ik er klaar voor? Allerlei voors en tegens gaan door mijn gedachten.

De volgende ochtend als ik naar buiten loop zie ik zijn koppie voorzichtig achter het kleine stalletje vandaan komen, kijkend waar het geluid vandaan komt. Als hij me ziet en ik de tuin in loop komt hij onzeker maar enthousiast op me afgelopen. Weer zo’n ontroerend moment, hij loopt in vrijheid en mag keuzes maken, wat heerlijk!

Een paar uur later moet ik helaas afscheid nemen, tijd voor de terugreis naar Nederland. Ik roep hem bij me en op een draf komt hij naar me toe gerend naar het hek. Ik ga op mijn hurken naast hem zitten en geef hem een knuffel. “Lieve Taka, is het de bedoeling dat wij elkaar weer gaan zien? Wil je bij me komen wonen in Nederland? Is dat de bedoeling?” Ik krijg een volle lik in mijn gezicht (en ben verbaast dat hij dit doet en durft!) en een poot in mijn schoot geworpen. Zijn antwoord durf ik nog niet helemaal te ontvangen. Was dat een ja?

De hele terugreis voel ik me leeg en verdrietig, dat ik Taka heb moeten achterlaten. Dat ik weg ben bij alle hondjes daar. Ik weet me geen raad met mijn gevoel en wordt er eerlijk gezegd ook door overdonderd. Heb ik me toch al meer gehecht dan ik durf toe te geven? Ik voel het in elke cel van mijn lijf, Taka is meer dan welkom. Mijn tranen rollen over mijn wangen en ik kan nauwelijks geloven dat ik mag toegeven aan mijn gevoel. Taka krijgt een veilig thuis.

De dagen erna denk ik na over zijn naam. Blijft het Taka of ga ik het veranderen? Ik zoek het op internet op en vind inderdaad dat het wolf betekent bij de Lakota indianen. Hoe gaaf! Als ik verder zoek vind ik uiteindelijk de betekenis waardoor alles voor mij wordt bevestigd. In het Maori betekent Taka ‘de cirkel is rond’.

De cirkel is rond.
Sinds Taka bij me is, is hij uitgegroeid tot een volwassen gezonde hond en geniet hij met volle teugen van zijn vrijheid. Struinen in de natuur is zijn favoriete bezigheid. True Nature Trails heeft haar bestaan te danken aan Taka. Taka die symbool staat voor vrijheid, Taka die symbool staat voor je eigen ware natuur.